شروع وبلاگ نویسی من!

همیشه فکر می کردم داشتن یک وبلاگ وقت تلف کردن به تمام معناست. چون بر اساس تجربه معمولا وبلاگ نویس ها دوست دارند شاعرانه هایی بنویسند که مخاطب پسند باشد. عکس هایی منتشر کنند که لایک بیشتری بخورد؛ من خب طبیعتا این طور شخصیتی ندارم. خیلی اهمیت به افکار عمومی نمی دهم و برای من اهمیتی ندارد که دیگران خوشحال می شوند از گفته های من یا ناراحت. البته این طور هم نیست که به کل به رسانه و افکار عمومی بی اعتنا باشم ولی اهمیت ویژه برایم ندارد. وبلاگ نویسی هم نوعی اشتراک نظر با دیگران و برای دیگران محسوب می شود. پس مخاطب وبلاگ و نویسنده ی وبلاگ به شکلی به یکدیگر وابسته اند.

تا به حال نیاز اشتراک گذاشتن رو در خودم احساس نکرده بودم تا این که ...

امروز تصمیم گرفتم که یک وبلاگ داشته باشم. وبلاگ Correction. ایده ی ایجاد وبلاگ Correction را حدود 6 ماه پیش به تشویق دوست خوبم یحیی داشتم، اما پیگیری و تصمیم جدی راه اندازیش را همین امروز گرفتم. 

واقعیت دو اتفاق برای من انگیزه ایجاد کرد:

اول دیدن وبلاگ خشت اول که من رو تحت تاثیر قرار داد. روز اولی که این وبلاگ رو دیدم متوجه شدم میشود تجربه های عملی به درد بخور را هم در وبلاگ نوشت. شاید در یک روز کل پست های 11 سال قبل این وبلاگ را مرور کردم(البته با کمی اغراق!). برای من بسیار جالب بود که وبلاگ یک فرد چگونه می تواند فراز و نشیب های زندگی شخصی و عملی کسی رو که تا به حال از نزدیک ندیده ای را تصویر کند، گویی که با صاحب وبلاگ سال ها اشنا بوده ای. از دستآورد های عملی صاحب وبلاگ به وجد آمدم. از پایان نامه ش استفاده کردم و خلاصه من را برای نوشتن تحریک کرد.

دوم وبلاگ دوستی که تازه با او آشنا شده ام. برای من جالب بود که با این که مدت هاست معماری میکنم و سال ها در دانشگاه درس ، تحقیق و فعالیت عملی داشته ام ولی بر خلاف صائب مطلب مشخص و مدونی در یک بسته ی مجازی و بر روی وب ندارم. برای من باعث سر افکندگی و شرم سازی بود که نتوانسته ام در این سال ها تجارب خودم را جمع آوری کنم. در عالم رسانه اگر کسی نتواند داشته های خود را جمع آوری و به صورت منظم ارائه دهد انگار کاری نکرده است.

این چنین شد که من به عالم وبلاگ نویسان وارد شدم.

امیدوارم ادامه داشته باشم.